Tango.

H πρόσμιξη της κουλτούρας των πρώτων Ισπανών αποίκων, με την κουλτούρα των Gaucho και των ιθαγενών, που ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη στις αγροτικές περιοχές της Αργεντινής και της Ουρουγουάης, με τους Αφρικανικούς ρυθμούς / χορούς (Candombe) οδηγούν στην γέννηση της Milonga, δηλαδή την πρώτη μορφή Tango. Στην πρώιμη μορφή του ο χορός εκτελείται χωρίς σωματική επαφή (σόλο) και έτσι γίνεται κοινωνικά αποδεκτός. Ήταν παραδοσιακός χορός που χορευόταν στις αγροτικές περιοχές και τις επαρχίες της Αργεντινής

και της Ουρουγουάης σε αργό ρυθμό (σε αντίθεση με τον γρήγορο ρυθμό που έχει σήμερα), ενώ

γίνεται δημοφιλής στα μέσα της δεκαετίας του 1840. Εμφανίστηκε αρχικά στην περιοχή του Rio de la Plata στο Buenos Aires, ως τραγούδι και προήλθε από το (προγενέστερο) στιλ τραγουδιού Payada de Contrapunto. Οι χοροί Habanera και Andalusan φτάνουν μέσω των μεταναστών στην Αργεντινή (19ος αι.), επηρεάζοντας σε μεγάλο βαθμό τα χορευτικά δεδομένα της χώρας. Πολλά στοιχεία τους σε συνδυασμό με στοιχεία της Milonga και των Αφροαργεντινών χορών δημιουργούν έναν καινούργιο χορό που ονομάζεται Tango. Οι ανώτερες κοινωνικά τάξεις της Αργεντινής υιοθετούν τον τύπο χορού, Tango Habanera που δημιουργείται από την μίξη του χορού Habanera και του Andalusan Tango. Ήταν από τους πρώτους τύπους Tango και γνώρισε μεγάλη ακμή από το 1883 μέχρι το 1900 περίπου. Το κοινό στοιχείο του με την Milonga ήταν οι Αφρικάνικες επιρροές των λυγισμένων ποδιών.

Δεν υπάρχει ακριβής αναφορά για την χρονολογία γέννησης του Tango αν και το πρώτο κομμάτι μουσικής που εκδόθηκε με την ονομασία “Tango” εμφανίζεται το 1857 με τίτλο “Toma Mate, che” (η βασική αιτία έλλειψης καταγεγραμμένων στοιχείων για το Tango, είναι πως δημιουργήθηκε από απλούς, φτωχούς ανθρώπους χωρίς κοινωνικά και πολιτικά αξιώματα για να τους καταγράψει η ιστορία). Το Tango ξεκινά ως χορός μεταξύ δύο αντρών, χωρίς να κρατιούνται στην κλασική θέση ζευγαριού, αλλά να έρχονται σε σωματική επαφή χορεύοντας μια συμβολική αναπαράσταση μάχης, η οποία πολλές φορές κατέληγε σε πραγματική μάχη. Ο τύπος αυτός ονομάστηκε “The Tango of the Compadron”. Χάρη στις Ισπανικές επιρροές και του Flamenco ο χορός μπορούσε να εκτελείται και από έναν άντρα σε σόλο. Ο χορός αναπτύσσεται στις αγροτικές περιοχές, στις φτωχές συνοικίες των μεταναστών, στους οίκους ανοχής, στα καφέ και στα ποτοπωλεία της χαμηλής τάξης του Buenos Aires και του Montevideo της Ουρουγουάης. Αρχικά το Tango εμφανίζεται ως αναπαράσταση της σχέσης μεταξύ της πόρνης και του προαγωγού της. Τα πρώτα τραγούδια Tango αναφέρονται σε πραγματικούς χαρακτήρες από τον κόσμο της πορνείας και του υπόκοσμου της εποχής. Αργότερα προστίθενται θέματα που αναφέρονται στην αγάπη, τον χωρισμό και την νοσταλγία της πατρίδας και των αγαπημένων προσώπων. Το Tango όμως δεν αντιπροσώπευε μόνο μια ερωτική χορογραφία μεταξύ του άντρα και της γυναίκας, αλλά χορευόταν και από ζευγάρι αντρών αναπαριστώντας την πάλη για την διεκδίκηση μιας γυναίκας. Το θέμα ολοκληρωνόταν με τον εικονικό θάνατο ενός από τους δύο διεκδικητές. Στην Αμερική ο χορός παρουσιάζεται για πρώτη φορά από τα άρθρα του Charles Durang το 1857. Το χορευτικό ζευγάρι Castles (Βλ. Κεφ. Προσωπικότητες) επιδιώκει την παρουσίαση του χορού σε μεγάλη κλίμακα αν και το πιθανότερο είναι να έγινε από τον ανταγωνιστή τους χορευτή Maurice Mouvet (Βλ. Κεφ. Προσωπικότητες) με το “Tango American”. Πολλοί χορευτές δημιουργούν διαφορετικές μορφές ή κινήσεις του χορού για να διεκδικήσουν την πατρότητα του Tango και την “καινοτομία”.

Έτσι εμφανίζονται καινούργια στυλ όπως τα: Yale Tango, Newman Tango, Bresilien Tango, Castle’s Open Tango, Maurice Tango, French Tango, Tango American, La Rumba και πολλά άλλα. οι πρώτες μαρτυρίες της παρουσίας του χορού στην Ευρώπη χρονολογούνται στις πρώτες δύο δεκαετίες του 20ου αιώνα. Ο χορός

φτάνει στην Γαλλία από το λιμάνι της Μασσαλίας όπου οι Αργεντινοί ναυτικοί το χορεύουν με γυναίκες της περιοχής. Επίσης εμφανίζεται σε καλλιτεχνική σκηνή της Monmartre το 1909. Την ίδια περίοδο στην Αργεντινή δημιουργούνται ακαδημίες και αίθουσες χορού Tango. Το 1913 στο Waldorf Hotel του Λονδίνου οργανώνονται τα Tango teas (εκδηλώσεις κατά την διάρκεια των οποίων σερβίρεται τσάι και ακολουθεί χορός). Όλη η Ευρώπη ζει στους ρυθμούς του Tango. Μέσα στις πρώτες δύο δεκαετίες του 20ου αιώνα το Tango “σαρώνει” τη Γαλλία, κυριαρχώντας σε όλα τα προγράμματα των καμπαρέ και των θεάτρων του Παρισιού. To 1921 ο κινηματογράφος του Hollywood, θα δώσει στο Tango την μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας του, με την ταινία “The four horsemen of the apocalypse” εκτινάσσοντας την δημοτικότητα του χορού στα ύψη. Το 1922 στην Αγγλία δημιουργείται η πρώτη αγωνιστική μορφή του Ballroom Tango με την ονομασία English Tango. Οι Άγγλοι επιμένουν σε αυτή την μορφή απαιτώντας ικανότητες υψηλού χορευτικού επιπέδου για όποιον το επιχειρήσει. Αντίθετα στην Αμερική επιδίδονται στην κοινωνική μορφή του χορού (Ballroom Tango) δίνοντας έμφαση στην διεύθυνση και ακολουθία των παρτενέρ. Αυτός ο διαφορετικός προσανατολισμός των δύο μεγάλων κατηγοριών International & American Style, θα τις οδηγήσει σε διαφορές μεταξύ τους όσο αφορά την τεχνική και τον τρόπο παρουσίασης του χορού. Με τον καιρό οι δύο κατηγορίες θα ανταλλάξουν στοιχεία μειώνοντας τις μεταξύ τους διαφορές.